Latince’de TVMVLVS, “toprak” demektir. Ama bu kelime, yalnızca tozun, kumun ya da taşın adı değildir. Kadim insanların dilinde toprak; hatıraların, köklerin, sevdanın ve ölümsüzlüğün evidir.

​

Bir öğle vakti… Güneş tam tepede asılı duruyor. Gökyüzü, bulutların ağır sessizliğiyle örtülmüş. Sonra… İlk damla düşüyor toprağa. Önce hafif bir çıtırtı, sonra derin bir nefes alır gibi kabaran toprak kokusu. O anda rüzgâr başını kaldırır, sessizce eser, yağmurun taze nefesini şehrin ve kırların üzerine taşır.

İlk açılış, işte bu anın büyüsünü taşır. Tatlı notaların sakin aydınlığı, mandalinanın taze ve berrak ışığıyla birleşir. Bahar yağmurunun, güneşin sıcağıyla buluştuğu o ilk saniyede duyulan o tuhaf huzur… O hem tanıdık hem açıklanamayan his.Derinlere indikçe paçuli ve odunsu notalar konuşmaya başlar. Bunlar, binlerce yıl önce aynı rüzgârı solumuş ormanların dili gibidir. Yağmurun ıslattığı kökler, gölgede kalmış yosunlar ve toprağın kalbine dokunan nemli taşların kokusu… Her biri sessiz ama derin bir hikâye anlatır.

Ve zaman ilerledikçe amberin altın ışıltısı belirir; toprağın güneşle ısınmış hafızası gibi. Vanilya, o hafızanın üzerine tatlı bir perde çeker; misk ise en son sahnede sahneye çıkar, tenin sıcaklığını yeryüzünün kalp atışıyla birleştirir.

​